บทที่ 23 เสียงเบาหวิว

เพราะซ่อนตัวในผ้าห่มอยู่นานจนเริ่มหายใจลำบาก ซินหรานจึงค่อยๆ เลื่อนผ้าห่มลงพ้นจมูกพลางจ้องมองนอกม่านมุ้งว่าท่านจอมมารออกไปหรือยัง ทว่าลมหายใจที่เป่ารดใบหูของนางทำให้หญิงสาวต้องย้ายสายตามองคนที่โน้มหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกเกือบจะสัมผัสใบหน้าที่โผล่พ้นผ้าห่มของนาง

“นายท่าน...” ซินหรานเอ่ยเสียงเบาหวิว

“ข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ